Zanussi sięgnął po znaną sobie formułę przypowieści, ale zamierzał rozwinąć ją i wzbogacić, tworząc rodzaj traktatu filozoficznego i moralitetu. Ano, nie wyszło. Sceny monologów do złudzenia przypominają wypowiedzi postaci z telewizyjnych seriali paradokumentalnych i świadczą o tym, że reżyser postanowił poprowadzić widza za rączkę i wskazać mu paluchem, na co ma zwrócić uwagę, po belfersku powtarzając najważniejsze treści, żeby nic nie umknęło. Pseudodyskurs dwóch głównych bohaterów jest tak naprawdę rozlazłym wywodem. Nie ma tu miejsca na polemikę, bo postaci same odpowiadają na stawiane przez siebie pytania lub bezkrytycznie przyjmują odpowiedzi interlokutora. Ich scholarska dyskusja nudzi i niesmaczy. Stoicki dystans, z jakim traktują wszelkie sprawy tego świata, dobrowolna alienacja i anhedonia czyni z męskich bohaterów papierowe płaszczaki, o których dyskutują. W tle majaczy postać kobieca - oczywiście, całkowicie bierna, niezainteresowana intelektualną gimnastyką, uprawianą przez głównych bohaterów, za to wnoszącą jakiś cień emocji do tego świata jałowych dociekań. Czeka cierpliwie i wiernie na ukochanego, który musi przejść kolejne etapy dojrzewania, by osiągnąć pełnię człowieczeństwa i w końcu przez rozum dotrzeć tam, gdzie ona już dawno dotarła dzięki wierze. Podsumowując: materiał audiowizualny na lekcje religii dla uczniów szkół średnich.